پست الکترونیک
(برگرفته از نگرانی کمتر ، بیشتر زندگی کنید)
"اگر در فروشگاه مواد غذایی در معرض COVID-19 قرار بگیرم چه؟" "اگر نتوانم این پروژه را به پایان برسانم چه؟" "اگر این شخص من را دوست نداشته باشد چطور؟" "اگر از این فرصت محروم شوم چه می شود؟"
'الکس گرین / پیکسل'
منبع: 'Alex Green / Pexels'
همه ما به طور طبیعی افکار مربوط به آینده را تجربه می کنیم. از یک طرف ، توانایی ما در تصور آینده و برنامه ریزی برای آن یکی از بزرگترین توانایی های انسانی ماست. این یک ابزار اساسی برای بقا است که حل خلاقانه مشکلات را تسهیل می کند. از طرف دیگر ، ظرفیت تصور تهدیدهای بیشمار ما را در معرض خطر نگرانی مزمن قرار می دهد. به دلیل تمایلات ارثی ، الگوسازی از افراد مهم در زندگی ما ، یا استرس و تهدید مزمن که به طور طبیعی ما را وادار به مراقبت کرده است ، می توانیم درگیر یک چرخه بی پایان نگرانی و استرس شدید شویم که کیفیت زندگی ما را پایین می آورد.
حضور و پاسخگویی به افکار درباره آینده در برخی شرایط می تواند بسیار مفید و در موارد دیگر باعث حواس پرتی و تخلیه شود. چرا این اتفاق می افتد؟ و چگونه می توان تفاوت را تشخیص داد؟
یکی از راههای کار موثرتر با افکار آینده ، تمرین توجه کردن به هنگام انعکاس حل مسئله و زمان انعکاس نگرانی است. به عنوان مثال ، آماده شدن برای یک ملاقات از راه دور از نظر اجتماعی با یکی از اعضای خانواده ، حضور در افکار مانند: "ضدعفونی کننده دست و ماسک خود را از کجا می توانم قرار دهم تا بیاورم که آنها را بیاورم مفید خواهد بود؟" چه مسیری را می توان طی کرد که کمترین شلوغی را داشته باشد؟ " روی آوردن به سمت این افکار و درگیر شدن با آنها ممکن است احتمال ملاقات ایمن تری را افزایش دهد.
از طرف دیگر ، تمرکز دقیق روی افکار درباره تهدیدات و نتایج آینده که نمی توانیم کنترل کنیم ، می تواند ناراحتی ما را افزایش دهد. وقتی این افکار وجود دارد: «اگر علیرغم تمام تلاش خود در معرض دید قرار بگیرم چه؟ اگر دوستم فکر کند که من به اندازه کافی مراقب نیستم چه؟ " بوجود می آیند ، می توان به راحتی مجذوب آنها شد. ما به سلامتی خود و آنچه دیگران درباره ما فکر می کنند اهمیت می دهیم و ترسناک است که تصور کنیم کنترل کاملی بر این موارد نداریم. اما ، به محض اینکه ما بخاطر نتایج غیرقابل کنترل به این چرخه نگرانی کشیده می شویم ، غالباً فراموش نمی کنیم که چرا به بازدید اهمیت می دهیم و در عوض روی همه راههایی که ممکن است اشتباه انجام شود تمرکز می کنیم ، که می تواند رضایت از بازدید را کاهش دهد.
تشخیص نگرانی از حل مسئله می تواند مشکل باشد. و ، گاهی اوقات ما شروع به آماده سازی یا حل مسئله می کنیم تا به نوعی زندگی خود را ارتقا دهیم و سپس بدون آگاهی دچار نگرانی در مورد اتفاقاتی می شویم که ممکن است نشده باشد. یکی از عادت هایی که می توانیم روی آن کار کنیم ، این است که وقتی در فکر آینده هستیم ، توجه کنیم و س questionsالات زیر را در نظر بگیریم:
آیا این اتفاقی است که احتمال دارد رخ دهد؟ اگر روی چیزهایی تمرکز کنیم که احتمال وقوع آنها بیشتر است ، از منابع ذهنی خود به طور مثرتری استفاده می کنیم. البته طبیعی است که افکاری درباره نتایج بعید به وجود آمده باشد. با تمرین ، وقتی متوجه نتایج غیرممکن هستیم ، می توانیم متوجه شویم و به آرامی ، با دلسوزی توجه خود را به مواردی برگردانیم که ممکن است از توجه ذهنی ما بهره مند شوند.
آیا این کاری است که بتوانم برای آماده شدن یا اجتناب از آن انجام دهم؟ گاهی اوقات ما به نتیجه آینده بسیار اهمیت می دهیم ، اما کنترل محدودی بر وقوع آن داریم. از طرف دیگر ، برخی از مواردی که ممکن است بتوانیم با برخی اقدامات مشخص به آنها بپردازیم. ما می توانیم قبل از خروج از خانه وضعیت هوا را بررسی کنیم تا مطمئن شویم که لباس گرم کافی داریم ، اگرچه نمی توانیم از برف آن جلوگیری کنیم.
آیا صرف وقت بیشتر با این افکار مشکل من را حل می کند؟ هنگامی که کودک شما تب ، بثورات بینی و آبریزش بینی دارد ، مشاوره با مطب پزشک می تواند مفید باشد. همچنین ممکن است خواندن مقاله در اینترنت آموزنده باشد. اما صرف 10 ساعت خواندن در مورد بیماری های احتمالی احتمالاً دو برابر بیشتر از 5 ساعت خواندن اطلاعات فراهم نمی کند.
آیا می خواهم مشکلی را حل کنم یا از عدم اطمینان جلوگیری کنم؟ ما نگران خیلی چیزها هستیم زیرا می خواهیم دنیا را مطمئن کنیم. با این وجود این در واقع امکان پذیر نیست (واقعیت چالشی که همه ما در طی این همه گیری با آن درگیر هستیم). اگرچه ما به دنبال اطمینان به عنوان راهی برای احساس امنیت و امنیت بیشتر هستیم ، متأسفانه ، این اغلب نتیجه معکوس می دهد. هرچه بیشتر وقت و تلاش خود را صرف تلاش برای یافتن اطمینان در عدم اطمینان کنیم ، ناامید ، درمانده و دلسرد می شویم. وقتی این الگوی را مشاهده کردیم ، می توانیم به جای پذیرفتن عدم اطمینان متمرکز شویم و توجه خود را به مناطقی معطوف کنیم که کنترل آنها را در اختیار داریم (به عبارت دیگر ، اقداماتی که انتخاب می کنیم).
آیا توجه به افکار و نگرانی های من به من کمک می کند تا به سمت چیزی که برای آن مهم هستم پیش بروم یا سر راه خودم قرار بگیرم؟ نگرانی ها غالباً ناشی از تمایل به کنترل مواردی است که شخصاً بیشترین اهمیت را برای ما دارند. به عنوان مثال ، عشق و تمایل به ارتباط عمیق با فرزندان ما می تواند ما را به انجام اقداماتی با هدف افزایش ایمنی و اطمینان از خوشبختی آنها تحریک کند. اما ، اگر نتوانیم اجتناب ناپذیری را بپذیریم که فرزندان ما با مشکل روبرو می شوند و دردی را تجربه می کنند ، ممکن است رفتارهای نگران کننده ای را شروع کنیم که به روابط ما آسیب می رساند. ثابت
- ۹۹/۱۲/۱۰