چگونه جمعیت می تواند ما را درمان کند؟

جلسات جمعی روحیه ما را تغذیه می کند و حتی در صورت نیاز به ترمیم یا رشد فعال به ما هشدار می دهد. شفا دهنده ها به اشکال و سبک های مختلفی ارائه می شوند. بخشی که برای کسانی که بهبودی را در دیگران تسهیل می کنند ثابت باقی می ماند این واقعیت است که همه ما باید شفاعت اجداد را داشته باشیم ، ضربه هایی را که می بینیم و هدفی است که ما را در کار راهنمایی می کند. در هر برهه از زمان کار ، با محرک هایی روبرو می شویم که ما را به محلی آسیب می رساند. وقتی در بدترین وضعیت خود قرار داریم ، تسهیل بهبودی دیگران دشوارتر است. چگونه دوره را حفظ کنیم و اطمینان حاصل کنیم که بهبودی برای ما اتفاق می افتد: هنگامی که ما به آن نیاز داریم وقتی که ما نمی دانیم که به آن نیاز داریم مشارکت در بهبود مداوم جمعی می تواند یک دور زدن برای بهبودی باشد که باعث رشد و کاوش مداوم ما در اطراف ذهن ، بدن و سلامت معنوی ما می شود. این تغذیه جمعی از روح می تواند آنچه را که برای بهبودی نیاز داریم در ما روشن کند. غالباً ، وقتی تهی می شوم ، آگاه می شوم. من مراقبت از خودم را افزایش می دهم و خودم را ماساژ می دهم (قبل از همه گیری). یا ، یک نوشیدنی اضافی می خورم یا یک جلسه ریکی از راه دور را برنامه ریزی می کنم. ممکن است به باشگاه بروم یا یک جلسه یوگای مجازی اضافی رزرو کنم. یک نقشه خودمراقبتی وجود دارد که آن را در مغزم نگه می دارم و در صورت نیاز آن را بیرون می کشم. "امروز برای آزاد کردن این کار باید چه کار کنم؟" مدام از خودم می پرسم. هر چند این افزایش ها کافی نیست. من باید گروه های جمعی مداوم داشته باشم که درد من را تحمل کنند و تنش ها را جمع کنند. فضاهای درمانی جمعی برای بهبود ما بسیار تأثیرگذار هستند و ما این اعتقاد را که می توانیم به تنهایی خودمان را درمان کنیم یا باید با هم خود را از درد محافظت کنیم ، آنها را امری مسلم می دانیم. مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد دو گروهی که من بصورت ماهانه در آنها شرکت می کنم ، "فضاهای شفابخش" به نظر نمی رسند ، زیرا ممکن است در مورد آنها فکر کنیم. با این حال ، من می دانم که برای بهبودی به این فضاها می روم ، حتی اگر شخص دیگری این کار را نکند. یکی گروه Leadership Undoing Racism ، که به عنوان دو رهبر آغاز به کار کرد و اکنون 100+ نفر هستند که برای یادگیری و اشتراک و رشد ظاهر می شوند. گروهی از آن گروه حدوداً 10-20 نفری ، ماهانه در رهبران و مدیران میانی که نژادپرستی را از بین می برند ، ملاقات می کنیم و در مقیاس کوچکتر نیز همین کار را می کنیم. ما این گروه ها را در اجتماع ، شنیدن ، به چالش کشیدن ، رشد و دیده شدن رها می کنیم. در طی یک جلسه اخیر ، چند عضو برگشتند و وقتی از آنها س askedال شد که امروز می خواهند چه وقت بگیرند: "من می خواهم ارتباط برقرار کنم" "من می خواهم به جامعه برگردم." "من می خواهم احساس ارزشمندی کنم." من از شنیدن این موضوع شوکه شدم که هرچند همه افراد هر ماه حاضر نمی شدند ، آنها برمی گشتند و در این دنیای غیرانتفاعی که از چنین ارتباطی جلوگیری می کند ، بر این فضا حساب کردند تا جایی باشد که بتوانند به آنجا متصل شوند. ما باید از خود بپرسیم ، همانطور که جوامع را به عنوان فعالان ، خوانندگان ، جادوگران ، معلمان ، بروجاها ، مربیان یا پزشکان بهبود می بخشیم ، جامعه چگونه ما را شفا می دهد؟ چگونه می توانیم فضاهای جامعه را استعمار کنیم تا امکان ترمیم شفا برای اجداد فراهم شود؟ علت اصلی بهبودی ما چیست؟ همانطور که ما به دیگران خدمات ارائه می دهیم ، آیا این باور را داریم که ما نیز نمی توانیم بهبود پیدا کنیم؟ محافل مجازی روش های شگفت انگیز و ساده ای برای تقویت بهبود عمیق است ، که اغلب تهدیدآمیز نیستند. می توانید انگشت خود را بدون اینکه در معرض قرار بگیرید فرو ببرید. هرکسی که فرصتی برای گفتن به روشی که می خواهد داشته باشد ، برای یک حلقه موثر بسیار مهم است. این کارها را می توان به سبک تمرین ترمیمی انجام داد یا مطابق با میل شما تنظیم کرد ، اما صدای جامعه ، چه با صدا یا سایر اشکال بیان ، شنیده می شود بسیار حیاتی است. این شفابخشی است. دیده شدن ، شنیده شدن و در ارتباط بودن.