یکی از جنبه های واقعاً قابل توجه روانشناسی سیاه این است که برخی از تأثیرگذارترین نوشته ها و بینش عمیق در مورد رفتار سیاه ، خارج از یک زمینه دانشگاهی است. دلیل این امر آنست که روانشناسی جریان اصلی علمی از نظر تاریخی با مفهوم پردازی یورو مرکز از رفتار محدود می شد ، و در نتیجه توانایی دانشمندان سیاه پوست برای نوشتن درباره رفتار سیاه به روشهای اصیل فرهنگی محدود می شد. این امر منجر به اولین بیان روانشناسی سیاه پوست در یک مجله دانشگاهی ، بلکه در مجله آبنوس شد. مجله Ebony یکی از چندین مجله ای بود که برای پر کردن خلا داستان مثبت و بازنمایی افراد سیاه پوست ایجاد شد. در کنار مجله آبنوس ، مجله جت و Negro Digest نیز وجود داشت. Negro Digest در سال 1942 توسط جان اچ. جانسون از شرکت انتشارات جانسون تأسیس شد و بعداً به نام دنیای سیاه تغییر نام یافت. مأموریت دنیای سیاه پوشش داستان های مثبت در مورد جامعه آمریکایی آفریقایی بود. در طول ماه تاریخ سیاه مناسب است که ما پنجاهمین سالگرد یکی از تأثیرگذارترین روانشناسان سیاه پوست ، ویلیام "بیل" کراس ، و مقاله تأثیرگذار وی را که در دنیای سیاه منتشر شده است ، "تجربه تبدیل سیاه پوست به سیاه: به سوی روانشناسی" بشناسیم. آزادی سیاه. " (کراس ، 1971). بیل کراس بیش از همه شایسته شناخت است زیرا روانشناسی در شناخت رشته های کمک کننده به دانشمندان BIPOC کار درستی انجام نداده است (به عنوان مثال ، مطالعه Haggbloom و همکاران ، 2002 در مورد 100 روانشناس برجسته قرن 20 را ببینید). همانطور که مقاله جوزف وایت "به سوی روانشناسی سیاه" به آغاز جنبش روانشناسی چندفرهنگی مدرن کمک کرد ، مقاله بیل کراس نیز مدل Nigrescence از هویت نژادی سیاه را معرفی کرد که اساس یکی از م oneثرترین مضامین نه تنها روانشناسی سیاه ، بلکه بلکه تحقیق و تمرین روانشناسی چند فرهنگی. Nigresence Model - یک آغازگر بیل که تحت تأثیر مقاله جو وایت بود ، علاقه مند به بیان روانشناسی آزادی سیاه در شرایط ستم بود. به خاطر داشته باشید که بیل جوانی بود که از طریق جنبش حقوق مدنی و جنبش قدرت سیاه زندگی می کرد. در طول اعتراضات ، نافرمانی مدنی و اختلافات اجتماعی که بیشتر دهه های 1960 و اوایل دهه 1970 را مشخص می کرد ، بیل تجربیات و رفتار مردم سیاه را به دقت مشاهده کرد. وی با استفاده از داده های پدیدارشناختی (به عنوان مثال ، مشاهده و مصاحبه های شرکت کنندگان) ، آنچه را که معتقد است پنج مرحله از پیشرفت روانشناسی رهایی سیاه است ، شناسایی کرد. مرحله یک: قبل از برخورد در این مرحله فرد اجتماعی می شود تا جهان را غیر سیاه پوست یا ضد سیاه ببیند و تصور کند. این شخص دارای یک جهان بینی عمدتا اروپامحور است و به گونه ای فکر می کند و رفتار می کند که سیاهی را تنزل می دهد. برای این فرد ، یکسان شدن یا "یک آمریکایی خوب" وجود دارد که منجر به ضد سیاه پوستی و ضد آفریقایی شدن فرد می شود. مرحله دو: برخورد در این مرحله تجربه ای وجود دارد که احساس شخص نسبت به خودش و تفسیر او از وضعیت سیاه پوستان در آمریکا را خرد می کند. برای بسیاری از سیاه پوستان ، مرگ مارتین لوتر کینگ جونیور چنان ناراحت کننده بود که باعث شد کسانی که قبلاً در مرحله پیش از برخورد بودند ، به جستجوی درک عمیق تری از تجربه سیاه و جنبش قدرت سیاه بپردازند. برخوردهای معمول شامل تعرض به دوست توسط پلیس و تماشای گزارش های تلویزیونی از حوادث نژادی است. تجربه این برخورد منجر به این شد که فرد یا از "ترک" مسابقه احساس گناه کند (به عنوان مثال ، به اندازه کافی درگیر موضوعاتی که افراد سیاهپوست را درگیر نمی کند) یا اینکه رفتاری را انجام داده است که سیاهی آنها را تخریب می کند (به عنوان مثال ، رفتارهای کلیشه ای نژادی منفی) . افراد در این مرحله نیز به دلیل روشی که در آنها برای ضد سیاه پوشی و جهت گیری بیشتر به سمت سفیدپوستان معاشرت کرده بودند ، به طور فزاینده ای عصبانی شدند. ترکیبی از احساس گناه و عصبانیت ، فرد را در جستجوی هویت سیاه خود می کشاند. مقاله پس از تبلیغات ادامه می یابد مرحله سه: غوطه وری - غوطه وری در این مرحله فرد کاملاً خود را در دنیای سیاهی غوطه ور می کند که آزادی از سفیدی است. همه آنچه سیاه است خوب و عاشقانه است. این احساسات با یک نفرت و نفرت شدید از مردم سفید همراه است. اعتقاد بر این است که افرادی که در این مرحله ثابت یا راکد هستند ، دارای هویت سیاه "شبه" هستند زیرا بیشتر بر اساس نفرت از سفیدپوستان است نه تأیید یک دیدگاه طرفدار سیاه. رکود در هنگام غوطه وری در سیاهی شدید است (صلیب معتقد است نژادپرست است) تا جایی که فرد برای به دست آوردن آگاهی و کنترل رفتار خود شروع به فلات و بیرون آمدن از مکان شدید احساسی می کند. مرحله چهار: درونی سازی در این مرحله فرد به یک احساس امنیت درونی دست پیدا می کند و از خودش راضی تر است. در حالی که فرد برای گفتگوها یا برنامه های عملی باز است ، اما در واقع طبق آن عمل نمی کند.
- ۹۹/۱۲/۰۴